Dramaturgie teatru opartego na kreacji zbiorowej w erze post-Gutenbergowskiej

Radosavljević, Duška

Przejdź do menu głównego
Przejdź do wyszukiwarki
Przejdź do treści
Przejdź do stopki

Opis
Informacje

Tytuł: Dramaturgie teatru opartego na kreacji zbiorowej w erze post-Gutenbergowskiej

Opis:

Angielski termin „devising" należy do słownika teatru brytyjskiego. Musi być on zrozumiały w kontekście konkretnych warunków jego powstania i późniejszego rozwoju. Proces cenzury teatralnej w Wielkiej Brytanii (1737-1968) dopuszczał publiczne występy na podstawie zatwierdzonego wcześniej scenariusza. Po zniesieniu cenzury teatralnej w 1968 roku, nastąpił znaczący rozwój wpływowych brytyjskich kolektywów teatralnych, które definiowały się przez odrzucenie tekstów jako wzorców do przedstawień oraz przez swoje lewicowe poglądy (Monstrous Regiment, Joint Stock, Gay Sweatshop). Wiele z tych kolektywów nie przetrwało cięć w finansowaniu w latach 80., ale termin „devising" przetrwał, odnosząc się do zespołów, które powstały później, takich jak DV8 i Théâtre de Complicité (które kładły nacisk na cielesność, a nie na tekst mówiony) lub aby wstecznie odnosić się do zespołów, takich jak Shared Experience i Kneehigh, które były głównie zainteresowane opowiadaniem historii i adaptacją opartą na próbach. Zakres potencjalnej definicji „devising" jako terminu poszerzyły takie zespoły, jak Forced Entertainment, Welfare State International i People Show, które czerpały z innych dziedzin sztuki i koncepcji performansu wypracowanych artystów wizualnych. W rezultacie termin „devising" nie odnosiłby się już do konkretnej postawy politycznej ani metody twórczej, ale do ewoluującego obszaru sztuk performatywnych w Wielkiej Brytanii, przeciwstawianego teatrowi i dramatopisarstwu przez fundatorów i teoretyków. W książce Theatre-Making (2013) sięgnęłam po empiryczne analizy praktyki twórczej, by nakreślić różne modele autorstwa we współczesnym teatrze i performansie oraz pokazać, że binarność między teatrem opartym na tekście a devisingiem jest obecnie coraz bardziej nieostra i w dużej mierze nieaktualna w sali prób w erze post-Gutenbergowskiej. Ta praca była kontynuowana w moim kolejnym projekcie „Aural/Oral Dramaturgies”, którego dokumentacja znajduje się na stronie www.auralia.space i w towarzyszącej mu monografii Aural/Oral Dramaturgies: Theatre in the Digital Age (2023), która wskazuje na rosnące znaczenie współpracy między artystami i wybranymi przez nich technologiami w odkrywaniu na nowo procesów dramaturgicznych i kwestionowaniu historycznej dominacji słowa pisanego.

Duška Radosavljević - profesora Royal Central School of Speech and Drama w Londynie. Autorka książek Theatre-Making: Interplay between Text and Performance in the 21st Century (2013) i Aural/Oral Dramaturgies: Theatre in the Digital Age (2023). Współautorka książki The Mums and Babies Ensemble: A Manual (2015). Redaktorka Theatre Criticism: Changing Landscapes (2016) i The Contemporary Ensemble (2013) oraz portalu www.auralia.space (2020-2022). Publikuje w „The Theatre Times”, „SEEStage”, „The Stage Newspaper” i „Exeunt”.